Dziwne drogi prowadziły mnie od rzeźby warsztatowej, poprzez cykl „Gorsetów” z tkanin i papieru spajanego klejem, do powstania „Mebelków”.

W 1968 roku wykonałam kilka prac z użyciem drewnianego blatu, szarego płótna i rysunku (rysunki pokrowce). Podobny blat wykorzystałam w pracy pt.”Uczta”, Stół I – szy, dziś w Muzeum Narodowym w Radomiu. „Uczta” pierwotnie była wystawiana jako stojący stół. Później wystawiałam tę pracę jako zawieszony na ścianie blat stołu. W przekazie tej pracy widoczne są cechy urzeczowienia kobiety, która występuje jako danie konsumpcyjne. Drugi stół „Jestem sexy” powstał w 1969 roku i był eksponowany jako stół stojący w centrum sali wystawowej. Również w tej pracy zauważalny jest problem urzeczowienia kobiety. Praca nawiązuje do stołu Wielkanocnego z chorągiewką (baranka) z napisem „Jestem sexy”. Na zastawionym „kobiecym daniem” stole widnieje obrys rąk „konsumenta”. Praca znajduje się w zbiorach Arturo Schwarza w Mediolanie.

Dalej popłynęła już cała fala „Psychomebelków”, jak je roboczo nazywałam. W przeciwieństwie do surowości pierwszych stołów, szafki „Różowe Zwierciadło”, „Różowy Stolik”, jak i „Maszynka Miłości”, są prawie obiektami doskonałymi, tak w swej perfekcyjności, jak i urodzie. W pełni pokrywane acrylem, białe z różem w różnych jego gradacjach. Prace te znalazły się w zbiorach Arturo Schwarza, także w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Wykonane zostały z drewnianej sklejki i elementów z papieru spajanego klejem, pokrytego farbą acrylową.

Następny krok polegał na zastąpieniu form z tworzywa papier+klej formą mniej związaną z ciałem, formą szytą z różowego płótna wsypowego, wypychaną i modelowaną. We wczesnych latach 70-tych powstały: „Parawan (jest dobry na wszystko)”, fotel „Krzyk”, „Becik Erotyczny” (już z użyciem gąbki), ważna praca „Mój Uroczy Pokoik”, własność Muzeum Narodowego w Krakowie. Mebelki powstawały nadal np. „Łoża”, pomimo, że doszły nowe zainteresowania przestrzenią.

Ustawiałam mebelki początkowo pojedynczo, później robiłam z nich pewne sąsiedztwa i układy, co doprowadziło mnie do prac rozgrywających przestrzeń i anektujących galerię, takich jak np. „Studnia Różu”, czy „Struga”. Także różne prace typu instalacyjnego, często na bazie faktu stworzonego poprzez performance, np. „List – Latawiec”, „Przejście przez kołdrę” czy „Transparent”.

Echa mebelków są obecne i w latach 80-tych. Np. prace takie jak „Koniec Uczty” (1982) będący destrukcją stołu, „Zraniona Łódź”, czy „Moje łoże na wyspie” (Muzeum Narodowe we Wrocławiu).

W poszukiwaniu nowych możliwości wyrazu i nowego dyscyplinowania formy odeszłam daleko od dotychczasowej rzeźby.

Kraków 1996