(Wstęp do katalogu wystawy „Wystawa prac Jerzego Beresia”, Galeria Zachęta, Warszawa, luty 1966)

Prace pokazane na obecnej wystawie stanowią większą część mojego dorobku ostatnich pięciu lat. Wystawę tę poprzedziła ekspozycja moich rzeźb w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1964 r., zorganizowana z inicjatywy Grup Krakowskiej.

Prace wykonuję w naturalnych materiałach jak: drzewo, kamień, łyko, ale nie traktuję tego rygorystycznie. Używam prostych narzędzi jak siekiera, piła, dłuto, pucka itp.

Ponieważ termin rzeźba wydawał mi się niezbyt ścisły — nazwałem prace Zwidami. Dla odróżnienia poszczególnych zwidów staram się je określać przymiotnikami.

Koncepcje swoje początkowo szkicowałem, ale później doszedłem do wniosku, że to przeszkadza mi w pracy, gdyż rysunek jest już sam w sobie faktem.

Zaistnienie faktu twórczego natomiast jest dla mnie momentem wieńczącym pracę.

Moją orientacją, miernikiem w tym zakresie nie jest aktualna sytuacja w świecie sztuki, ani też określone dzieło, konwencja historyczna, lecz świat poza sztuką.

Tylko w świecie bez sztuki są zjawiska podświadomego działania mogące moim zdaniem inspirować powstanie faktów twórczych.

W świecie sztuki natomiast, walka istniejąca między zwolennikami różnych konwencji i szkół powstałych dawniej czy obecnie powstających, powoduje, że dzieła sztuki stają się często głosami w dyskusji a nie faktami.

Dawniej wielkie konwencje wyznaczane najczęściej przez religię były nosicielami kultury, dzisiaj rozwój cywilizacji i propagandy zaczyna doprowadzać człowieka do zdeterminowanej obrony przed konwencją.

Ponieważ określenie rangi mej twórczości nie należy do mnie przedstawiam wypracowane przeze mnie fakty do oceny publicznej.