Konserwacja pracy „Walizka (na dnie schowane)” zakończona!
Niedawno zakończyła się konserwacja rzeźby Marii Pinińskiej-Bereś „Walizka (na dnie schowane)” z 1982 roku, realizowana pod kierunkiem dr Kingi Olesiejuk i mgr Oskara Hanuska z Pracowni Konserwacji Sztuki Współczesnej Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP im. Jana Matejki w Krakowie!
Zespół konserwatorski (dr Kinga Olesiejuk, studentki Anna Bojko, Adrianna Pajdak, student Marcin Trojan, mgr Oskar Hanusek wykonuje zdjęcie) przy rzeźbie Marii Pinińskiej-Bereś „Walizka (na dnie schowane)”, 1982, fot. Oskar Hanusek
Ta powstała w czasie Stanu Wojennego praca nie była prezentowana publicznie od dekad ze względu na jej stan zachowania. Na skutek braku dostępności w tym okresie dobrej jakości materiałów oraz nieszczęśliwego zbiegu okoliczności szybko uległa degradacji. Maria Pinińska-Bereś nie zdążyła jej naprawić, w swoich zapiskach wyrażając żal z tego powodu.
Archiwalna dokumentacja fotograficzna obiektu Marii Pinińskiej-Bereś „Walizka (na dnie schowane)”, 1982, fot. Jacek Szmuc
Zespół konserwatorów w składzie: dr Kinga Olesiejuk, Oskar Hanusek, studentki Anna Bojko i Adrianna Pajdak, student Marcin Trojan, przeprowadził pełną konserwację i restaurację należącej do rodzinnej kolekcji rzeźby. Obiekt wykonany był z materiałów „biednych”, takich jakie były wtedy dostępne: kwaśna tektura, płótno bawełniane, płótno wsypowe, drewno, tasiemki bawełniane, nić, poli(chlorek winylu), odbitki fotograficzne, farba emulsyjna, farba akrylowa, klej syntetyczny. Do naturalnej degradacji materiałów dołożyły się nieszczęśliwe wypadki, takie jak np. zalanie przez powódź czy zagubienie elementów. W dobrym stanie zachowały się jedynie różowe sztandary.
Mamy nadzieję, ze wkrótce powstanie szersze opracowanie prezentujące przebieg prac, wyzwania z którymi musieli się mierzyć konserwatorzy oraz wnioski płynące z tego projektu.
Dokumentacja fotograficzna obiektu Marii Pinińskiej-Bereś „Walizka (na dnie schowane)”, 1982, stan przed i po konserwacji, fot. Oskar Hanusek
Konserwacja, częściowo realizowana w formie zajęć dydaktycznych ze studentami Pracowni Konserwacji Sztuki Współczesnej Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki ASP im. Jana Matejki w Krakowie, przeprowadzona została w ramach przygotowań międzynarodowej wystawy retrospektywnej „Maria Pinińska-Bereś”, współorganizowanej przez Muzeum Narodowe we Wrocławiu oraz Fundację im. Marii Pinińskiej-Bereś i Jerzego Beresia.
Fundacja im. Marii Pinińskiej-Bereś i Jerzego Beresia, realizując swoje cele statutowe, w tym badania i opiekę nad twórczością Marii Pinińskiej-Bereś stwierdza, że prace konserwatorskie zostały przeprowadzone zgodnie z dobrymi praktykami konserwacji twórczości Marii Pinińskiej-Bereś, opartymi na odautorskich instrukcjach i wskazówkach, metodyką konserwacji sztuki współczesnej i przy zachowaniu chronionej prawem autorskim integralności ww. dzieła sztuki. Efekty prac konserwatorskich należy ocenić bardzo wysoko, mając na uwadze krótki termin realizacji, skomplikowaną specyfikę konserwacji sztuki współczesnej, a także bardzo zły stan obiektu (destrukt).
Rzeźbę „Walizka (na dnie schowane)” można zobaczyć na wystawie „Maria Pinińska-Bereś”, objętej patronatem Hanny Wróblewskiej, Ministry Kultury i Dziedzictwa Narodowego, prezentowanej w dniach 7 lipca – 13 października 2024 w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, następnie od listopada 2024 w Museum Galerie für Zeitgenoesische Kunst w Lipsku (Niemcy), a w roku 2025 Kunstmuseum w Hadze (Holandia) i Kunstmuseum w Lucernie (Szwajcaria).
